नागराज मंजुळे यांचे आजवरचे सर्वच चित्रपट बहुचर्चित ठरले आहेत. हे चित्रपट पाहून चित्रपट निर्मितीतील काही गोष्टी ज्या वाटल्या त्या नमूद करीत आहे.

मराठी अभिनेत्यांना बॉलीवूडवाले थोडे दचकून असतात कारण मराठी कलाकार हे नाटक किंवा बॉलीवूडच्या भाषेत स्टेज करून आलेले असतात. त्यांच्या टायमिंग वर नेहमी बोललं जातं. त्या सर्व कलाकारांना मिळून जी लोकप्रियता मिळाली नसेल ती  नागराज मंजुळे यांच्या चित्रपटातील नवख्या कलाकारांना मिळत आली आहे. याला कारण नागराज त्या सर्व कलाकारांना महिनोन्महिने एकत्र ठेऊन त्यांच्यात bonding निर्माण करून एकमेकांची सवय करवून घेतात. त्यांच्या प्रत्येक सहज हालचालींना आपल्या पटकथेत स्थान देतात जेणेकरून त्यांना वेगळा अभिनय करावाच लागू नये आणि जिथे गरज असेल तिथे ते स्वत: ते कसं करायचं सांगतात आणि सहजगात्या त्यांच्याकडून करून घेतात. त्या नवख्या कलाकारांना त्या सर्व स्टेज करून आलेल्या कलाकारांप्रमाणे किंवा त्यांच्या थोडं जवळ जाऊन अभिनय करू शकतील इतपत तयार करतात. 

एकीकडे मुख्य कलाकर नवीन घ्यायचे जेणेकरून चित्रपटाला एक फ्रेश लूक येईल आणि दुसरीकडे छाया कदम, सौमित्र, ज्योती सुभाष सारखे मुरलेले कलाकार घेऊन तो चित्रपट म्हणजे एक परिपूर्ण अनुभवाचं पॅकेज तयार करून द्यायचं हा फंडा खरंच यशस्वी ठरला आहे.   

दुसरं - चित्रपट सृष्टीत लॉबिंग ही काही नवी गोष्ट नाही. एकाच पक्षातील राजकीय पुढाऱ्यांचे जसे काही गोट असतात तसे बॉलीवूडमध्येही चित्रकर्त्यांचे कंपू असतात. सुशांत सिंग राजपूतच्या निमित्ताने हे आपण पाहिलं आहे. नागराजच्या चित्रपटांवर एक  नजर टाकली तर या अनुषंगाने काही गोष्टी समोर येतात – ‘पिस्तुल्या’चा नायक सुरज पवार हा नागराजच्या पुढच्या ‘फँड्री’ सिनेमात सहकलाकार होतो आणि सैराटमध्ये थेट विलन होतो. हीच कथा आकाश ठोसरची. सैराटमधला गोड, चॉकलेट हिरो ‘झुंड”मध्ये विलन होतो. सोमनाथ अवघडे (जब्या), रिंकू राजगुरूची  (आर्ची) ‘झुंड’ मधलं रूप पहिल्यापेक्षा खूप वेगळं होतं. सुरज आणि आकाशचं स्थित्यंतर आणि सोमनाथ अवघडे, रिंकू राजगुरूची उपस्थिती मला साधी वाटत नाही. आपल्या पहिल्या चित्रपटातले हे नवखे असणारे आणि उत्तरोत्तर आपल्या अभिनयाला तासून प्रगल्भ करणारे हे कलाकार स्टेज करून आलेल्या कलाकारांपेक्षा फार कमी नाहीत. बॉलीवूडमध्ये त्यांचा अजून दबदबा तयार झाला नसला तरी नागराजने आम्ही सुद्धा कंपू बनवू शकतो हे दाखवून दिलं आहे असं माझं प्रामाणिक मत आहे.

सुशांत सिंग राजपूतला आउटसायडर म्हणणाऱ्यांना नागराज आम्ही पण इथलेच आहोत आणि तुम्हाला आमचीही दाखल घायवी लागेल हेच तर सांगत नाही ना?

दाक्षिणात्य सिनेमे इथे हिंदी डब करून दाखवतात. मग मराठी सिनेमांचे रिमेक का होतात? ते तोंडावर आपटले तरी त्यांना काही वाटत का नाही? दक्षिणात्य सिनेमात असणारी मारधाड, वीएफएक्स आणि स्पेशल इफेक्ट्सचं रिमेक करणं शक्य नसेल कदाचित म्हणून त्यांचे रिमेक न होता ते डब होतात. पण ते डब होऊन हिंदींत चालतात. पण मराठी सिनेमात महागडे आणि अमानवी स्पेशल इफेक्ट्स नसले तरी त्यांची भाषा नी संस्कृती बदलून त्याचा चीनपाट रिमेक करून ते रिमेककर्ते पायावर धोंडाच मारून घेतात त्याचं काय! मराठीचा  नाद करायचा नाय म्हणतात तो हा असा. तुम्ही रिमेक मध्ये सर्व द्याल भौ... पण मातीतलं सैराटत्व कुठून देणार? ते सरबरून  टाकणारं याड कसं लावणारं? यासाठी जातीचे नाही तर मातीचे कर्ते लागतात. समाजात मोठ्या प्रमाणावर होणारी पण चित्रपट सृष्टीत कधीही न झालेली गोष्ट कोणती हे हुडकून काढून डॉ. बाबासाहेब आंबेडकर जयंती सारख्या उत्सवावर जाणीवपूर्वक आणि निगुतीने काम करणारे नागराज हे तसेच मातीतले चित्रकर्ते.

वरील सर्व बाबी ह्या वैयक्तिक विश्लेषणातून आल्या आहेत. चूक बरोबर काहीही असल्यास कमेंट करून कळवावे.